Violet Hill, Green Eyes,

Violet Hill,
December, voor velen een maand van vreugde een feest. Een licht in de donkere maanden die gepaard gaan met winter. Voor mij is dit niet het geval. Ik ben jarig in December. Het hoort één van de gelukkigste dagen van je leven te zijn, maar dat is al jaren niet meer het geval. Dit jaar is zelfs een heel belangrijk jaar. Ik word 18. Maar nee ik kijk er niet naar uit. Het hoeft allemaal niet. December is voor mij ook een maand van hartbreak. Vorig jaar ging ik al bijna ten onder aan mijn gevoelens. Werd ik geconfronteerd met mijn tekortkomingen, mijn eenzaamheid. En het leide tot de donkerste en depressiefste periode in mijn leven, die pas in de lente weer beter begon te worden. En dit jaar lijkt het weer te gebeuren. En op 31 December vorig jaar, ben ik mijn oudste vriend verloren. Ik had hem altijd vertrouwd één van de weinige mensen die ik nog vertrouwde. Maar hij verraadde me. Nu denk ik niet dat wat er deze maand gebeurt ik weer zo eindig als vorig jaar, ik ben gegroeid. En weet mijn emoties te onderdrukken. Zo goed zelfs dat ik op sommige momenten gewoon helemaal niks meer voel. Of dit gezond is dat weet ik niet. Maar ik kan het me niet veroorloven. Weer aan mijn hart kapot te gaan. Tuurlijk is december niet helemaal negatief. En het heeft z’n kleine mooie momenten. Maar het weegt niet op tegen de stortvloed van emoties en ongeluk.

Green Eyes,
Zoals ik al zei ben ik vorig jaar ten ondergegaan aan mijn gevoelens. Ik was verliefd, op iemand die niet een goed mens was. Ik was jong en onervaren. Het is voor mij heel wat mijn gevoelens te bekennen. Nu ben ik dit jaar weer verliefd. Dit keer is het niet een slecht mens. Maar ook zei weet nu van mijn gevoelens af. Van binnen wist ik al langer dat ik ijdele hoop had, Ik wist wel dat ik niet goed genoeg voor haar ben. Maar toch blijf ik hopen. Maar nu is zij erachter gekomen. Met alle durf die ik nog had probeerde ik er over te praten. Wat er uit kwam is dat ze moest nadenken en dat ze niet wist wat ze moest voelen denken. In plaats van duidelijk, in plaats van gewoon tegen me te zeggen dat ze me niet leuk vind. Zit ik in onzekerheid. Ik weet wel dat het niks word. Maar totdat zei dat inziet en het tegen me zegt kan het helen voor mij niet beginnen. Ondertussen praten we niet. En heb ik het idee een vriend verloren te hebben. Je kan het dom vinden dat ik de hoop heb opgegeven. Maar ik zie geen hoop, ik zie geen enkele manier hoe zij ooit wat op dat niveau voor mij kan voelen. Ik ben namelijk een slecht mens, dit is iets wat ik al een tijdje weet. Maar pas nu heb geaccepteerd. Alle dingen die mij gebeuren, all het verraad, alle pijn die mijn hart me bezorgd en alles tot mijn bijna dood ervaringen aan toe, De dromen die ik nooit zal vervullen. Alles heb ik verdient. En wat ik nu ga doen met mijn leven weet ik niet. Ik weet het echt niet. Als het kon zou ik gewoon de wereld vergeten. Alles achter me laten. Maar nee het sadistische aan het menselijke bestaan is, je krijgt geen Time Out. Je kan niet stoppen. Je moet doorgaan of afsterven. Maar waarom zou ik doorgaan? Ik ben ten onder gegaan aan een paar groene ogen. En ik vraag me af, doet deze situatie haar wel wat. Of is het gewoon een vervelende situatie voor haar meer niet.